"... Και σηκώνεται εκεί στη μέση της ξένης παράστασης. Και διασχίζει τη σκηνή, σαν ρόλος κι αυτή που ήρθε η σειρά του για να παίξει και φεύγει -νιώθει τ\' αμήχανα βλέμματα των άλλων, όλων, που την κοιτούν- τι κάνει αυτή, τρελάθηκε; Και βγαίνει έξω απ\' το θέατρο και παίρνει τον δρόμο για το σπίτι, τρέχοντας πάει σχεδόν, σαν να μην κρατιέται, δεν κρατιέται, όχι άλλο. Και σκαρφαλώνει στη σκάλα και μπαίνει στο πατάρι και ψάχνει. Και τη βρίσκει τη βαλίτσα, βαριά, τη σπρώχνει, τη ρίχνει κάτω, δεν μπορεί αλλιώς, μπαμ! Και σπάει αυτή απ\' την πτώση κι ανοίγει και πετάγονται τα ρούχα έξω και μια μυρωδιά ναφθαλίνης. Και το βλέπει, να εκεί, διπλωμένο είναι..."